پشت پرده توسعه شهرک های صهیونیستی از نگاه «رابرت فیسک»تحلیلگر انگلیسی

 در سال 1993 در زمان امضای توافق اسلو شمار شهرک نشینان 80 هزار نفر بود که در هفت سال به 150 هزار نفر رسید. هر کدام از آن 70 هزار نفری که وارد شهرک ها شدند در اقدامی غیرقانونی و یکجانبه توافق اسلو را که به تازگی امضا شده بود نقض کردند.

 

 

رابرت فیسک تحلیلگر برجسته انگلیسی به تازگی در یادداشتی برای روزنامه ایندیپندنت به  موضوع شهرک سازی و طرح ساخت 1000 واحد صهیونیست نشین جدید بر اراضی اشغال شده فلسطینی‌ها اشاره کرده است:

در هفته‌ای که گذشت دولت اسرائیل از اجرای یک پروژه شهرک سازی بزرگ در کرانه باختری اشغالی خبر داد. در این خبر اعلام شد که طرح ساخت 1000 واحد مسکونی جدید در شهرک‌های یهودی در مرحله نهایی قرار دارد. به استفاده اسرائیلی ها از واژه ها دقت کنید، آنها همواره از این این عبارات برای عملیات سرقت اراضی فلسطینی استفاده می کنند، در جای دیگری از این خبر هم آمده است «به طور نهایی درباره ساخت 382 واحد مسکونی دیگر تصمیم گیری شد»...

با همین ترفندها اسرائیلی ها توانسته اند از زمان اشغال فلسطین 600 هزار اسرائیلی را در 140 مستعمره که بر اراضی فلسطینی ها از کرانه غربی تا قدس شرقی ساخته شد، ساکن کنند.

این وضعیت گویای شرایط حاکم بر آخرین نبرد استعماری است که البته برای اسرائیلی ها به مساله ای روتین و عادی تبدیل شده است، کسانی که از انتشار گزارش‌ها در زمینه شهرک سازی هراسی ندارند و تنها این اخبار به خبرهایی ملال آور برای آنها تبدیل شده که می دانند هیچ راهی جز ادامه این روند برای خود باقی نگذاشته اند.

در هیچ مساله حقوق بشری مانند شهرک سازی اسرائیلی ها شاهد این واقعیت تلخ نبوده ایم که یک جمعیت بزرگ مجبور به پذیرش واقعیت تحمیل شده از یک جریان کوچک تر باشند. به عنوان نمونه در سال 1993 در زمان امضای توافق اسلو شمار شهرک نشینان 80 هزار نفر بود که در هفت سال به 150 هزار نفر رسید. هر کدام از آن 70 هزار نفری که وارد شهرک ها شدند در اقدامی غیرقانونی و یکجانبه توافق اسلو را که به تازگی امضا شده بود نقض کرده اند، اما این مساله برای اسرائیلی ها هیچ اهمیتی ندارد.

از سوی دیگر براساس ماده 49 توافق نامه چهارم ژنو در سال 1949 طرف اشغالگر یک سرزمین حق ندارد ساکنان غیرنظامی را از مناطقی که اشغال کرده بیرون براند. براساس نظرات شورای امنیت، مجمع عمومی سازمان ملل، کمیته حقوقی و بین المللی صلیب سرخ و دادگاه لاهه ماده 49 بر اراضی اشغال شده از سوی اسرائیل منطبق است، اما تاکید می کنم که این مساله هم برای اسرائیلی ها اهمیتی ندارد..

البته بهانه اسرائیلی ها در این سال‌ها برای توسعه شهرک سازی تنها بازگشت به سرزمین‌های توراتی نبوده بلکه آنها به بهانه های مختلف از جمله عملیات های فلسطینی ها اقدام به توسعه شهرک سازی و ترویج ایده خود کرده اند.

 

در این باره  «یوناتان مندل» از محققان دانشگاه کمبریج معتقد است اسرائیلی ها در ابتدا کار خود را با ساخت یک شهرک آغاز می کنند اما پس از آن به این نتیجه می رسند که این شهرک برای تامین امنیت خود مشکل دارد و در این راستا باید شهرک های دیگری اطراف آن ساخته شده راههای جدیدی کشیده شود و ساخته شدن این راه‌ها و جاده ها به ایجاد شهرک‌های جدیدی منجر می شود، اگر در شرایط کنونی نگاهی به نقشه اطراف شهرهای حیفا، تل آویو و بئر السبع بیاندازید، اطراف آنها مملو از شهرک‌های انبوه و گرداگرد هم می‌یابید که امنیت عجیبی را برای آنها فراهم کرده اند.

 

 

البته اسرائیلی ها این واقعیت را در نظر نمی گیرند که خود شهرک نشینان و شهرک ها دو علت اصلی و مرکزی افزایش تهدیدات امنیتی و تحریک فلسطینی ها هستند.  اسرائیلی ها تلاش دارند که امنیت را برای شهرک ها و شهرک نشینان حفظ و تقویت کنند اما نمی دانند که خود آنها اصلی ترین عامل ایجاد تهدیدات برای امنیت اسرائیل هستند.

 

در این شرایط  طی دهه های اخیر ما با یک الگوی استعماری جدید مواجه شده ایم که براساس «تغییر شرایط سرزمینی» عمل می کند. در همین راستا مشاهده می شود که مقامات آمریکایی نیز در ارتباطات خود با مقامات اسرائیلی از همین زبان جدید استعماری استفاده کرده اند. به عنوان مثال جرج بوش پسر در سال 2004 در نامه ای به آریل شارون از واژه هایی نظیر «واقعیات سرزمینی» ، «مراکز مسکونی» و «خیابان ها و مناطق یهودی» استفاده می کند. «کالین پاول» وزیرخارجه وقت آمریکا نیز به جای استفاده از اراضی اشغالی از واژه «اراضی مورد منازعه» استفاده می کند، این نگرش به خودی خود بیانگر این واقعیت است که توافق ژنو  و دیگر توافقات نظیر اسلو از سوی اسرائیل و آمریکا به طور کلی نادیده گرفته می شود.