پس از سازش کشورهای عربی، گروه‌های فلسطینی به کدام سو می روند؟
به تازگی گروه‌های فلسطینی موفق به برگزاری نشستهای مشترک در لبنان و سپس ترکیه شدند. برگزاری این نشستهای مشترک همزمان با اقدامات سازشگرایانه برخی کشورهای عربی نظیر امارات و بحرین و در قبال رژیم صهیونیستی صورت گرفت و واکنشی از سوی فلسطینی ها در برابر برنامه ریزی در جهت مقابله با اشغالگری رژیم صهیونیستی بود.
در همین ارتباط، پایگاه تحلیلی الوقت گفتگویی را با آقای مصیب نعیمی کارشناس مسائل لبنان و فلسطین داشت و ابعاد نشست اخیر گروه‌های فلسطینی را مورد بررسی قرار دارد.
آقای نعیمی در این گفتگو در ارتباط با نشست گروه‌های فلسطینی گفت: تحولات جدید نشان می دهد که گروه های فلسطینی چه گروه های جهادی و چه سیاسی در تشکیلات خودگردان و جنبش فتح و دیگر احزاب سیاسی فلسطین احساس کردند که جدایی و اختلاف شان موجب سوءاستفاده دشمن شده و صحنه به زیان آن ها تمام شده از این رو بعد از افشای روابط سیاسی رژیم صهیونیستی با امارات و بحرین دیدیم که یک واقع نگری جدیدی در مجموعه تشکیلات خودگردان رخ داد و باردیگر موضوع همگرایی و نزدیکی و اتحاد میان این گروه ها و مجموعه های جهادی در غزه جدی تر شد. سفر اخیر «اسماعیل هنیه» به لبنان فرصت خوبی بود و در آن جا هم مبارزان جهادی و هم مجلس اعلای دموکراتیک فلسطین و دیگر مجموعه ها و احزابی که در مقاومت فعال نبودند، دور هم جمع شدند و گفتگوهایی را دنبال کردند و در همین نشست ها بحث همگرایی و نزدیکی گروه‌های فلسطینی هم مطرح شد و برای افراد و گروه های فلسطینی که در لبنان محدودیتی جهت حضور وجود داشت، نشست ها در استانبول ترکیه دنبال شد و این نشان دهنده نگاه جدیدی میان گروه های فلسطینی است. اگرچه همچنان این نگرانی وجود دارد که عناصر نفوذی صهیونیستی سعی کنند مجددا در میان گروه های فلسطینی نفوذ کنند و مسائل اختلافی را میان این گروه ها برجسته کنند، اما در مجموعه چشم انداز مثبت است و می توان امید به برطرف کردن اختلافات داخلی در فلسطین را داشت.
در ارتباط با اهمیت اتحاد میان گروه‌های فلسطینی، کارشناس مسائل لبنان و فلسطین اظهار داشت: فلسطین اشغالی به چند منطقه تقسیم شده، یکی غزه است که انسجام دارد، بخش دیگر خود فلسطین اشغالی است که بخشی از آن در کرانه باختری است و بخش دیگری در مناطق اشغالی قبل از 1948 است و صهیونیست ها سعی میکنند که فلسطینی های ساکن در مناطق قبل از 1948 که در حال حاضر در شهرهای صهیونیستی قرار دارند، شهروندان اسرائیلی محسوب کنند، اگرچه این شهروندان هیچ گاه از حقوق مساوی برخوردار نبوده اند. موضوع پیمان اسلو، سرابی را بوجود آورد که فلسطینی ها بتوانند بخشی از سرزمین خود را پس بیگرند، اما پس از 30 سال این فرصت پیش نیامد و حتی اشغال گری رژیم صهیونستی بیشتر شد. از سوی دیگر در برخی از کشورهای عربی، سفرای آمریکا موظف به رایزنی شده اند تا مقدمات مهاجرت فلسطینی‌ها را به این کشورهای عربی فراهم کنند و این نشان می دهد که توطئه بسیار بزرگی در کار است و این واقعیت را فلسطینی ها پی برده اند که ادامه وضعیت خاکستری فعلی می توان آینده فلسطینی ها را به سمت نابودی بکشاند. لذا ففلسطینی‌ها در حال حاضر بدنبال اتحاد در داخل هستند و در خارج نیز آوارگان فلسطینی در لبنان و سوریه و مصر و اردن دارای نفوذ هستند و اگر فلسطینی های داخل و خارج با هم متحد شوند، سیاست های فلسطین زدایی رژیم صهیونیستی با مشکل مواجه خواهد شد، چون 4 تا 5 میلیون مهاجر فلسطینی در اردوگاه ها هستند و تعداد زیادی هم در اروپا و دیگر کشورها هستند و اگر این وحدت بوجود آید حتی با وجود اختلافات سیاسی، معادلات فلسطین تغییر خواهد کرد و کاری هم از رژیم صهیونیستی ساخته نخواهد بود.
آقای نعیمی درباره اقدام سازشگرایانه اخیر برخی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی نیز افزود: در ارتباط با رابطه سیاسی امارات و بحرین، رژیم صهیونیستی با توجه به در اختیار داشتن ترامپ و همچنین بحران ها و مشکلات امارات، سعی کرده است تا ترفند رابطه عادی را به راه اندازند، چون قبلا رابطه پشت پرده وجود داشته و کمک های اقتصادی عربی از طریق آمریکا نیز به صهیونیست ها رسیده است، اما در حال حاضر اهمیت علنی کردن این روابط تنها با توجه به تاثیرش بر روحیه و ایجاد ناامیدی برای فلسطینی ها صورت گرفته است، چون در نهایت این فلسطینی ها هستند که خواهند توانست فلسطین را آزاد می کنند و اگرچه حمایت خارجی از فلسطینی ها مهم است، اما اگر روحیه فلسطینی ها تضعیف شود، این بسیار خطرناک است و به نفع صهیونیست ها خواهد بود، اما زمانی که وحدت میان گروهای فلسطینی ایجاد شود، رژیم صهیونیستی با همه توان، اما در مقابل فلسطینی ها ناتوان خواهد بود. در مصر، رابطه با رژیم صهیونیستی وجود دارد، اما بیشترین تمایل و گرایش در مصر به سوی فلسطین است و حتی در اردن هم این گونه است و گردشگران صهیوینستی نیز در مصر و اردن احساس امنیت نمی کنند، لذا این روابط چندان تعیین کننده نیست، اما تاثیر علنی کردن این روابط، بیدار کردن و متحد کردن فلسطینی هاست و اختلافات سیاسی نیز طبیعی است و برآوردها حاکی از آن است که چه از سوی محمودعباس و چه دیگر سیاستمداران فتح و دیگر گروه ها اهمیت وحدت داخلی درک شده و درک این اهمیت می تواند فلسطینی ها را امیدوار به بازگشت کند.
درباره میزبانی لبنان و ترکیه از گروه‌های مقاومت فلسطینی نیز، کارشناس مسائل منطقه بیان کرد: به نظر می رسد با توجه به تغییرات معادلات و فاش شدن برخی خیانت‌ها از سوی برخی کشورهای منطقه، جایگاه کشورهای میانجی گر نیز تغییر کرده، مثلا در مقطعی نشست مکه درباره فلسطین برگزار شد ولی هیچکدام از این کشورها در ایجاد وحدت میان فلسطینی ها موفق نبوده اند، بلکه فقط بدنبال سرپوش گذاشتن بر مسئله فلسطین بوده اند، مصر هم در جریان محاصره غزه نشان داد که علی رغم همسایگی با نوار غزه و گرایش در مصر به سوی فلسطین، اما حاکمان غربگرای مصر، توجهی به فلسطین ندارند. الان اگرچه ترک ها گفته اند که نقشی در مذاکرات گروه های فلسطینی ندارند، اما ترکیه و لبنان جایگاه جدیدی در میانجی گری گروه های فلسطینی خواهند داشت، چون ماهیت جهان عرب تغییر کرده و کشورهای سازش عربی مانند امارات و عربستان دیگر در جبهه فلسطین قرار ندارند و وادار به نزدیکی به رژیم صهیوینستی شده اند و در میان گروه های فلسطینی نیز کشورهای سازشگر عربی جایگاهی ندارند.
